Çok Düşündüm

     Çok düşündüm ve çok düşünerek insanın aklını bile oynatabileceğine karar verdim, düşünmek kötü biri.

     Korkuyorum, istediğim insanla tanışamamaktan. Ara sıra kafama vurmuyor değil bu ihtimal. Tamam diyorum çok iyi insanlar tanıdım diyorum ama endişe duyuyorum işte. Çünkü olur gibi gözükenlerin de olmaması için bir şeyler çıkıyor ya. Ondan herhalde.

     Birine benden sonra... İle başlayan cümleler kurmaya çekiniyorum. Yani bilirsiniz işte söyleyeceklerini kaldırabilir miyim diye düşünür duruyorum. Mesela Antonyo benim hemen peşime biriyle kendisine asılan bir kızla çıktı. Biliyorum ciddi değildi yalnızca yüzüstü bırakılmışlığını unutmaya çalışıyordu. Normal.

     Sonra biri daha oldu ona aşık oldu. Buraya kadarını biliyoruz zaten. Sonra arkadaşıma her biten ilişkisinde onla olsaydın şuan evli olurduk dediğini biliyorum gıyabımda. Pişmanlıklarını, istediklerini. İçinde kalan ukdeyi, yıllar sonra olsa bile çabalamasını.

     Aslında olurdu demek istemiyorum  çünkü hissediyordum hep olmayacağını tek korkum ikinci kez kırmak ve yüzüstü bırakmaktı. Bedduasını almak bir kere hayatın beni tokatlamasına neden oldu ikinci kez bunu yaşamaktan çekiniyordum. Bedduadan çok korkarım ben.

     Her şey o zamana kadar iyiydi aslında o çabalar falan uzaktan uzağa izliyordum öylece. Oluruna bırakmıştım, yalnızca kafamı kurcalıyordu ara sıra. Sonra o konuşma geçti ikinci kız sevdiğim dediği. Ondan sonra kafam dank etti bu kıza dokunmuş. Elbette dokunacak insan sevdiğine dokunur de mi? Ama yok o kıza ait olmuş şimdi neden onla değil?

     Bazen böyle olur hayat insanların yollarını ayırır, ben ayırmaması taraftarıyım tabi. Kızın onu neden terk ettiği hakkında fikrim yok ama önemli de değil. O günden sonra hiç cevap vermedim ona galiba. Rehberde aşağı inerken bile ismini gördüğümde aklıma direk o kızla geldi hala geliyor. O ona ait diyip duruyor beynimin içi. Ben nasıl döneyim başkasının hayal kurduğu, benim dediği yere? Bu haksızlık olmaz mı ikisine de?

     Hayat oluş halinde elbet birileri olacak, tamam kabul ediyorum bunu. Ama işte istemsiz bir şey devamlı hatrıma geliyor bu. Kafama benim için seneler önce yaptığı hiç bir şey gelmiyor yalnızca bu geliyor. Buna mani olamıyorum.

     Ben bunu ilişkimde de yaşamıştım, durup dururken aklıma geliyordu sinirleniyordum, beynim error veriyordu, durduk yere kavga çıkarıyordum karşımdakini kendimce cezalandırmaya çalışıyordum beni niye beklemedi diye. Bana layık olmadığını anlatmaya çalışıyorum. Huzurum olmuyordu yani. Başkente gidiyordum yürürken aklımda, yatarken aklımda hep aklımda delireceğim sanıyordum düşündükçe. İlk ben olmalıydım ne vardı nasibini beklemeyecek bu kadar mı kıymetsiz görmüş kendini bu da erkek mi diyordum kendi kendime. Yetiştiğim yerde hep iyi erkekler tanıdığım için. Durup durup ağlıyor ardından hiç bir şey olmamış gibi sevgi sözcükleri söylüyordum telefonda. Kendi içimde sürekli bir savaş yaşıyor bir ızdırap çekiyor düşünmemek için aklımı başka şeylerle meşgul etmeye çalışıyordum, korkunç bir şeydi bu. Çok az insanda olan psikopatça bir sevme biçimi sanırım, kendine bu denli zarar vermenin başka bir kelimeyle anlatılabileceğini sanmıyorum.

    Dünyanın en kötü şeyi acaba şunu yapmış mıdır? Kaç kişi olmuştur hayatında kaçını sevmiştir günü birlik takılmış mıdır bir başkasına ait olmuş mudur diye düşünmek var. Oysaki bazı insanlar var biz onlar için her konuda 'yapmamıştır, yapmaz' diyebiliyoruz. Bize göre kötü olan hiç bir şeyi yapmayacağına kefil olabiliyoruz tanısak da, tanımasak da.

     Şimdi düşünüyorum ve kafamızın rahat olması, huzurlu ve her an sevgi dolu olmamız için böyle birine ihtiyaç duyuyoruz demek ki, diyorum. O güven duygusu var ya. Hani 5 sene (hatta totalde 9 yıl oldu 5inden emin olduğum içim 5 diyorum) boyunca işine gücüne bakıp nasibini bekleyen tahinli pekmezin verdiği güveni bir başkasında nasıl bulabilirim diyor insan. Böyleleri de var hem de çok var. Onu da hiç sevmedim, sevemedim o ayrı, zaten beni istemiyor artık kesin. Yine de örnek olsun diye verdim.

     Biriyle konuştuktan, ayrıldıktan, düşündükten sonra acaba kimle olmuştur diye düşünmekten delirecek kıvama geliyorum. İçimde öyle bir sahibiyet dürtüsü var ki sanki hayatımın bir parçasını tüm dünyayla paylaşmak zorunda bırakılmış o parçayı oraya bırakmış gibi hissediyorum.

     Erkeklere göre daha basit böyle şeyler, biriyle çıkmak gözüne bakmak hayaller kurmak sözler vermek düşmek kalkmak, bunlar basit. Her erkek için söylemiyorum tabi basit erkekler için. Basit erkeklere kendileri gibi her şey basit geliyor. Sonra da gidip en temiz kızla birlikte olma hayalleri kuruyorlar. Böyle bir hakları yok. Ben demiyorum Kuran'da Nisa suresi diyor. Evlenemezsiniz diyor daha ne desin.

     Ben ne zaman büyük sabrettiysem mükafatını hep iyi aldığımı gördüm. Bu yüzden sabırla bekliyorum. Kendimi az düşünerek delirtmemeye çalışıyorum. İnsanların sözlerine değil yaptıklarına bakıyorum artık. 'Sana bıraktım' diyorum teslim oluyorum. İnşallah bir gün buraya yazabileceğim tek bir hüzünlü şeyim kalmaz da hep mutluluktan bahsederim...