En Çok Kendine Hasret

     Ali Kınık dinliyorum. Düşündüm, epey düşündüm, en güzel anları bile böyle sürekli düşünerek azaba çeviririm zaten ben. Keşke düşündüklerimin bir sonucu olsa nihayete ersem de rahat bırakabilsem şu zavallı zihnimi. Kendimi sürekli suçlarken buluyorum. Şurda yanlış yaptın, şurda kendini şımarttın, çok vakit kaybettin gibi. Kaybedilen vakit olunca geri alamıyorum malum. Bu nedenle kendime öfkem ve kendimle savaşım bitmiyor hiç. Bundan sonrasına odaklan diyorum kendime, onu da yapamıyorum. Hiçbir şeyi değiştiremiyorum hayatımda, benim kendi hayatım üzerinde hükmüm yok ya. Hep başlangıç noktasına dönen fare gibi labirentimde dönüp duruyorum sanki.

     İnsan kendine hasret duyar mı? Üstelik süresiz bir hasret. Aslını arar mı? Mecnun misali çöllere atamadığı bedeninin azabını beyninde yaşatarak ağır bir yük taşır mı? Leylası da yok. Hedefi yok ki sonucu olsun. Anca kendine eziyet. Bekleyişlerin sonu yok gibi geliyor insana bazen. 

    Ehliyet sınavı kitabımı birine verecektim çalışması için içinden bir kaç fotoğraf düşüverdi. Bir resme ne kadar uzun bakılabilirse o kadar uzun baktım. Gözlerimden taşan mutluluğa, umuda, masumiyete.. İnsan kendine yabancı olur mu? O her şeyden habersiz kız çocuğu bugünkü kendini her şeyden korumaya çalışan kaskatı duygusuz koca kadından o kadar farklı ki. Hatta belki hiç bir ortak noktaları yok yaralarından başka. Sorumlulukları yok, inandığı hayal ettiği gibi yaşıyor, kırılmamış, kızmamış, inandığı her şeyi yapabilme gücünde, henüz yalpalanmamış, o kadar özgür ki. En çok imrenilecek yanı da bu sanırım. Korkuyorum hep kendimi, geçmişi özleyeceğim kimseyi sevme cesareti gösteremeyeceğim, hayatta hiç risk alamayacağım, ruhumu asla özgür bırakamayacağım diye..